آنچه که آثار کوتاه “یان شوانکمایر” را تبدیل به آثاری درخشان و ارزشمند میکند ، درواقع همان “کم گویی” و “تعمق” است. اینکه تنها در اپیزودهای چند دقیقه ای ، چنان عمیق به تحلیل گری ها و ارائه نگرش های فلسفی میپردازد که مخاطبش را با انبوه معانی در کمترین زمان ممکن روبرو میسازد و اتفاقا اکسیر جادویی خود را از آنجایی میگرد که ابدا در این “کم گویی” ، به ورطه سطحی نگری و تیتر گرایی نمی افتد. اتفاقا این حجم کوچک آثار و عمق طویلشان ، بعضا یادآور المان های سوررئال و فانتزی آثار همین فیلمساز آوانگارد است. مانند کشوی کوچکی که در “آلیس” راه ورودی جهان خیالی عظیم فیلم بود. یا مانند آناتومی آدم ها در انیمیشن “غذا” که درونشان آسانسورهای بسیار بزرگی تعبیه میشد. این ایده ی “قرار دادن چشم اندازهای عظیم در ابژه های کوچک” یکی از معدود امضاهای مربوط به آثار شوانکمایر است.